Gerard Postma

Elke ochtend op het schip begon hetzelfde: Gerard stond als eerste op, zette koffie op het kleine gasstel en ging met zijn mok op het dek zitten. In alle stilte keek hij naar het water, soms een meeuw in de verte volgend alsof hij ermee sprak. Hij had geen wekker nodig — het ritme van de zee was zijn klok. Die rust, dat moment alleen met het water, dat was voor hem heilig. Pas als de geur van koffie ons bereikte, wisten we: Gerard is wakker.

Ik was zes toen hij me voor het eerst meenam voor een nacht op zee. In mijn kleine reddingsvest mocht ik aan het roer staan, terwijl hij naast me zat met een hand op mijn schouder. We keken samen naar de sterren en hij wees me de Poolster. “Als je ooit verdwaalt, kijk dan omhoog,” zei hij. Ik wist toen nog niet dat hij me daarmee ook iets over het leven leerde.

Ieder jaar in juni kwam Gerard naar Zoutkamp, niet voor de handel, maar voor de mensen. We zaten dan met een groep oude schippers aan een houten tafel bij het water, kibbelend over motoren en vangsten die we nooit écht konden bewijzen. Gerard luisterde meer dan hij sprak, maar als hij iets zei, viel iedereen stil. Zijn droge humor kon een hele tafel aan het lachen maken. En als het stil werd, haalde hij zijn mondharmonica tevoorschijn.